Na het ontbijt gaan we naar Blarney Castle. En het is echt Iers weer, dan weer regen dan weer droog. De rit naar Blarney gaat weer over allerlei B-weggetjes, maar ik raak er aan gewend en ook de passagiers vinden het steeds minder eng.
Als we bij Blarney Castle aankomen, miezert het. Gelukkig hebben we jassen en paraplu's meegenomen. Bij binnenkomst verteld de dame achter de kassa ons dat de wachttijd voor "kissing the BlarneyStone" ongeveer anderhalf uur (!) is. Als je de Blarney Stone kust, zo gaat de legende, word je welbespraakt. Nu zijn wij dat natuurlijk allemaal al, dus geen enkele reden voor ons om de steen te kussen. Als je de steen wilt kussen, moet je op je rug op de grond liggen en dan diep achterover buigen zodat je erbij kan. Gelukkig staat er tegenwoordig iemand bij die je vast houdt, maar in het verre verleden is menigeen achterover naar beneden gevallen. We hebben niet veel zin om zo lang in de rij te staan om alleen maar van het uitzicht te genieten.
We besluiten eerst door de omgeving te wandelen. En ondanks de regen (of misschien wel dankzij) is het prachtig. Alles is mooi groen en levendig.
We lopen door de varentuin, langs watervallen (nep) en langs kleinere gebouwen, zoals een Lime Kiln en een Ice House.
Een kleine tussenstop om iets te drinken en dan nog even door Rock Close, in een ver verleden de woonplaats van druïden en heksen. We zien de Witches Stone (hier in zit een heks opgesloten, die 's nachts naar buiten komt). Ook lopen we door de Poison Garden, waar allerlei giftige planten staan. Als we dat alles gezien hebben, kijken we nog even of de wachtrij naar boven inmiddels weg is... Maar nee er staat nog steeds een rij van ongeveer 45 minuten. En aangezien het nog steeds niet droog is, besluiten we het uitzicht te laten voor wat het is.
Bij de ingang eten we een kleine lunch en besluiten door te rijden naar het Michael Collins Monument.
De tocht naar het monument is een ware trip door het Ierse platteland. Zeer smalle, kronkel wegen... En dan ineens zijn we er. Gelukkig hebben ze de weg bij het monument verbreed, anders hadden we er niet kunnen stoppen. Het monument staat moederziel alleen langs de kant van de weg. Dit is de plek waar Michael Collins in 1922 is doodgeschoten door Ierse anti-treaty aanhangers (Eamon De Valera aanhangers). Voordat we naar Ierland gingen, hebben we met z'n allen nog de film Michael Collins gekeken (een aanrader als je geïnteresseerd bent in de Ierse onafhankelijkheidsstrijd), dus het is nu toch een beetje een vreemde gewaarwording om hier te staan.
Na dit bezoek rijden we terug naar Cork en kijken de tweede helft van de WK finale.
's Avonds eten we bij Market Lane een heerlijk diner en drinken er een lekker biertje (bij de buren gebrouwen).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten